تاریخ حقیقی پیدایش همبرگر بر هیج کس روشن نیست، ولی بر اساس اطلاعات موجود، همبرگر امروز، نسل پنجم یا ششم هستند. فرماندهان لشگر چنگیز خان به این نتیجه رسیدند که حرکت سربازان همراه با گروه تدارکات جنگ، بسیار سخت و طولانی است و سرعت پیشروی آنها را کم می کند. آن ها به سربازان آموزش دادند که تکه های گوشت را داخل پارچه های خاص پیچیده و در زیر زین اسب خود نگه دارند.

آن ها به گوشت ها مقدار زیادی نمک و نوعی پودر فلفل می زدند و ان ها را حفظ می کردند گوشت های محصور در پارچه، با توجه به حرکت اسب و وزن سرباز، به خوبی نرم می شدند و در مدت زمان کوتاه با مقدار کمی آتش، پخته و مصرف می شدند. این غذا، شاید نسل اول همبرگر امروزی باشد. این شیوه پخت بعدها توسط سربازان به دیگر لشگرها برده شد و تا سال ها بعد، سربازان از این غذا استفاده می کردند.

در قرن پانزدهم، عده ای از بازرگانان آلمانی این شیوه آماده کردن گوشت را از سربازان تاتار یاد گرفته و به این نتیجه رسیدند که با کمی تغییر، این غذا را برای ملوانان و سربازانی که در دریا بودند نیز، استفاده کنند.

آلمانی ها، گوشت گاو را در قطعات بسیار بزرگی می بریدند و با مقدار زیادی نمک در بشکه هایی به صورت کاملا فشرده قرار می دادند.بشکه ها را در جایی می گذاشتند که دمای هوا بسیار کم و رطوبت پایینی داشت و این امر باعث می شد که گوشت ها تا مدت طولانی قابل نگهداری و مصرف باشد. بعدها دریانوردان آلمانی یاد گرفتند که گوشت را به صورت بهتر و کامل تری خشک، دودی و نمک سود کنند. این نوع نگهداری گوشت، باز هم توسط دریانوران به هزاران نقطه جهان برده شد و تقریبا همه مردم جهان با آن آشنا شدند تا جایی که تاثیر ان در فرهنگ غذایی ملل مختلف قابل مشاهده است. در دستور غذاهای پرتغالی، برزیلی و اسپانیایی و… هنوز هم از گوشت گاو نمک سود، خشک و دودی شده زیاده استفاده می شود.

در قرن هجدهم، بازرگانان المانی، همبرگر را به آمریکا بردند و همبرگر با نام استیک هامبورگی یا گوشت هامبورگی به منو رستوران های آمریکا وارد شد.

چارلی نارگین، در سال 1885 در جزایر سیمور (هند غربی – کشورهای حوضه کارائیب) غذایی را آماده کرد که شامل گوشت نرم، خرد و کمی سرخ شده بود و همراه با سبزیجات سرو می شد. او گوشت را به صورت کوفته در می آورد اما بعد از مدتی متوجه شد که خوردن کوفته ها کمی سخت است؛ بنابراین کوفته های گوشت را پهن کرد و به شکل تخت و گرد در آورد و نام غذا را همبرگر گذاشت. امروزه جزایر سیمور را پایتخت همبرگر جهان می نامند.

همزمان با ابتکار آقای نارگین، فرانک و چارلز منچزر که دو برادر هامبورگی بودند، به آمریکا و شهر نیویورک مهاجرت کردند؛ آن دو سعی داشتند سوسیس های گوشت خوک آلمانی را در نیویورک به فروش برسانند. در رستوران آنها، سوسیس ها محبوبیت چندانی پیدا نکردند و به علت سختی تهیه، دو برادر مجبور شدند تا گوشت هامبورگی یا همان همبرگر را هم به غذای خود اضافه کنند.

اما همبرگر امروزی در سال 1921 توسط یک سرآشپز آمریکایی به نام والت آندرسون، به شکل استاندارد درآمد. او اهل ویریجینای کانزاس بود. آندرسون گوشت گاو را کاملا خرد و برای آنکه خرد نشود، همراه با نان گرد و سبزیجات به صورت ساندویچ سرو می کرد.

سال ها بعد برادران مک دونالد، رستوران خود را باز کردند و با کمک ری کراک توانستند همبرگر را به عنوان غذایی سریع عرضه کنند و این غذا را به شهرت جهانی برسانند.

اولین رستورانی که همبرگر را وارد ایران کرد، تاپس همبرگر بود که در تهران، خیابان جردن، بلوار ناهید قرار داشت. در سال 1340 قیمت یک همبرگر 30 ریال، به همراه یک بطری نوشابه 5 ریالی و یک پاکت سیب زمینی سرخ شده 5 ریالی، در مجموع به قیمت 40 ریال فروخته می شد. بعد ها با رشد سریع ساندویچ فروشی در ایران، تعداد همبرگرفروش ها بسیار افزایش یافت و امروزه تعداد بسیار زیادی از کارخانه ها به تولید همبرگر اماده در انواع مختلف و با کیفیت مطلوب می پردازند.